plosieven

Plosieven, ook wel stopconsonanten genoemd, vormen een klasse medeklinkers die wordt gekenmerkt door een volledige occlusie van de luchtstroom in de keel- en mondholte, gevolgd door een korte release waardoor een burst ontstaat. Deze klanken komen voor op verschillende plaatsen in het mondgebied: bilabiaal (p, b), alveolair (t, d) en velair (k, g) zijn de meest voorkomende. Plosieven kunnen stemloos of stemhebbend zijn: p, t, k zijn stemloos en b, d, g zijn stemhebbend. In het standaard Nederlands is aspiratie van plosieven niet fonemisch; de release kan variëren maar levert doorgaans geen aparte klankwaarde op.

In de fonetiek onderscheiden plosieven zich door drie eigenschappen: manier van articulatie (stop), stemhebbendheid en plaats van articulatie. In het Nederlands spelen ze een cruciale rol in de klankstructuur en worden ze veelvuldig toegepast in de onset van syllaben, maar komen ze ook voor in de coda van woorden, waar final devoicing optreedt: aan het einde van een woord klinken de stemhebbende en stemloze stops meestal stemloos.

Plosieven hebben een kenmerkende functie in de typologie van klanken en worden vergeleken met andere klassen zoals fricatieven en nasalen. Waar fricatieven turbulente luchtstroming gebruiken, leveren plosieven bij release een korte burst die helpt bij het onderscheiden van morfemen en syllabische structuur. In gesproken taal geven ze samen met andere plosieven en medeklinkers de basis aan de woordspelling en uitspraak.