opslagbeperking

Op opslagbeperking is een beleid of techniek waarbij de hoeveelheid opslagruimte die een gebruiker, groep of applicatie mag gebruiken, wordt begrensd. Het doel is voorspelbaarheid, kostenbeheersing en het voorkomen van uitputting van gedeelde bronnen. Opslagbeperking komt veel voor in besturingssystemen, e-mailservers, cloudopslag en hostingomgevingen.

De beperking wordt meestal gerealiseerd met quotas: limieten die automatisch worden afgeteld wanneer bestanden worden gemaakt of gewijzigd. Er bestaan zachte quotas die waarschuwingen geven en niet direct afsluiten, en harde quotas die daadwerkelijk opslagtoegang blokkeren zodra het limiet is bereikt. Aanvullende mechanismen zijn automatische opruiming, archivering of herallocatie van opslag. In grote omgevingen kan beleid ook rekening houden met piekbelasting en seizoensgebonden data.

Veelvoorkomende implementaties zijn onder meer: bestandssysteemquota op Linux- en Unix-systemen (bij voorbeeld ext4, XFS), Windows Disk Quotas; quotas bij objectopslag in de cloud per bucket of account (zoals S3 of Azure Blob); mailboxquota’s bij e-mailservers; en quotas voor databank- of back-upprocessen om opslagkosten en prestaties te beheersen. Inwerkingen variëren van simpele lokale limieten tot complexe, beleidgedreven mechanismen met automatische escalatie en rapportage.

Voordelen van opslagbeperking zijn onder meer betere kostenbeheersing, voorspelbare prestaties en minder kans op uitval door opslagtekort. Nadelen omvatten administratieve overhead, mogelijke verstoring van workflows en het risico dat quotas onduidelijk zijn of niet tijdig worden aangepast aan veranderende behoeften.

Zie ook: quota, opslaglimiet, gegevensretentiebeleid.