oppervlaktebestendigheid

Oppervlaktebehandeling is een verzamelterm voor processen die de eigenschappen van het oppervlak van een materiaal verbeteren of wijzigen zonder de kernstructuur aanzienlijk te veranderen. Het doel is vaak de weerstand tegen corrosie en slijtage te vergroten, de hechting van vervolglagen te verbeteren, of esthetische kenmerken te beïnvloeden.

Veelvoorkomende methoden zijn onderverdeeld in verschillende categorieën. Mechanische oppervlaktebehandelingen zoals polijsten, borstelen en zandstralen verbeteren de vlakheid, textuur en gladheid van het oppervlak. Chemische en elektrochemische processen omvatten anodiseren (vooral bij aluminium), fosfatering en passivatie (roestvrij staal) en galvaniseren (coatings van zink, chroom of nikkel). Coatings spelen een sleutelrol, met poedercoating, vloeibare verven, epoxy- of polymeerlagen en chemische conversiecoatings die bescherming bieden. Thermische behandelingen kunnen oxidevormen of andere beschermende films opleveren, soms in combinatie met daaropvolgende coatings. Daarnaast zijn fysische afzettingen zoals sputteren of chemische dampafzetting (CVD) mogelijkheden voor dunne beschermende films.

Toepassingen komen veel voor in de auto-industrie, bouw, werktuigen en gereedschappen, elektronica en medische apparaten. Bij de keuze van een oppervlaktebehandeling spelen factoren als mechanische belasting, milieu-impact, duurzaamheid, kosten en compatibiliteit met de basismaterialen een rol. Kwaliteitscontrole is essentieel en omvat onder andere adhesietesten, meting van coatingsdikte en inspectie op porositeit of afwijkingen. Oppervlaktebehandeling kan de levensduur en prestaties van materialen aanzienlijk verbeteren wanneer zij zorgvuldig wordt geselecteerd en toegepast.