ontslagregels

Ontslagregels zijn de regels die in Nederland gelden voor beëindiging van een arbeidsovereenkomst. Ze bepalen op welke gronden ontslag mogelijk is, welke procedures gevolgd moeten worden en welke rechten werknemers hebben bij ontslag. De regels zijn vastgelegd in onder meer het Burgerlijk Wetboek en beïnvloed door cao’s en sectorale afspraken.

Gronden voor ontslag kunnen onder meer zijn: persoonlijke redenen (bijvoorbeeld onvoldoende functioneren of wangedrag), economische redenen (bedrijfseconomische reorganisatie of zakelijke noodzaak) en langdurige arbeidsongeschiktheid. Ook kan ontslag op staande voet plaatsvinden in uitzonderlijke gevallen van ernstig verwijtbaar gedrag.

Procedures en routes: voor de meeste niet-urgente ontslagen geldt een route via UWV (Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen) of via de kantonrechter. Ontslag via UWV is gebruikelijk bij economische redenen, langdurige arbeidsongeschiktheid of persoonlijke ongeschiktheid; als UWV geen toestemming verleent, kan de werkgever een verzoek bij de kantonrechter indienen. Partijen kunnen ook kiezen voor beëindiging met wederzijds goedvinden (beëindigingsovereenkomst), vaak met een compensatie en voorwaarden. Bij ontslag op staande voet is geen voorafgaande toestemming vereist maar de reden moet onmiddellijk en zwaarwegend zijn en moet schriftelijk worden bevestigd.

Rechten van werknemers bij ontslag: er geldt meestal een opzegtermijn en de werknemer behoudt loon tot verloop daarvan. Bij ontslag door de werkgever kan een transitievergoeding verschuldigd zijn, als sprake is van minimaal twee jaar in dienst. Werkgevers zijn daarnaast verplicht tot re-integratie-inspanningen en mogelijke begeleiding bij het vinden van een nieuwe baan. Sector- en bedrijfsafspraken kunnen aanvullende regels bevatten.