mikroaerofiilien

Mikroaerofiielen zijn organismen die zuurstof nodig hebben om te groeien, maar die in de gebruikelijke atmosfeer van circa 20% O2 niet goed gedijen. Hun optimale O2-concentratie ligt meestal tussen 2 en 10%, vaak rond 5%, vaak in combinatie met verhoogde CO2-concentraties in laboratoriumomstandigheden. In vergelijking met obligaat aerobes en obligaat anaeroben kunnen zij beter omgaan met zuurstof dan anaeroben, maar minder goed dan volledig aerobe organismen.

Deze microaerofiele omstandigheden komen voor in diverse natuurlijke niche-belangen, zoals de mucosa van de maag en darmen, de mondholte en in sedimenten waar de zuurstoftoevoer beperkt is. Daardoor spelen mikroaerofiielen een rol in zowel omgevingen als in menselijke gezondheid. Sommige bekende microaerofielen zijn Helicobacter pylori en Campylobacter-soorten (zoals Campylobacter jejuni), die behoren tot belangrijke gastro-intestinale pathogenen. Andere organismen uit deze groep kunnen als commensalen of opportunistische infectieuze agentia optreden.

In laboratoriumomstandigheden vereisen mikroaerofiielen speciale cultuuroobs. Dit kan onder meer door gebruik van incubatoren die een gasmengsel met geringe zuurstofconcentratie leveren (bijvoorbeeld ongeveer 5% O2, met extra CO2) of door chemische gaspakjes die de O2-waarde verlagen. Media worden vaak aangepast aan de reductiepotentiaal van de omgeving en soms worden supplementen toegevoegd om de groei te ondersteunen.

Klinisch en ecologisch gezien is inzicht in mikroaerofile groei belangrijk voor diagnostiek en onderzoek naar pathogenen zoals H. pylori en Campylobacter, evenals voor begrip van microflora die gedomineerd wordt door zuurstofarme of zuurstof-beperkte boten.