O2concentratie

O2concentratie verwijst naar de hoeveelheid zuurstof en hoe die hoeveelheid wordt uitgedrukt in een bepaalde omgeving of oplossing. In het gangbare gebruik kan het gaan om de verhouding van zuurstof in gasvorm (lucht) of om de hoeveelheid opgelost zuurstof in water, maar ook om zuurstofgerelateerde metingen in het bloed. De term wordt in verschillende vakgebieden gebruikt, waaronder meteorologie, oceaan- en waterwetenschappen, geneeskunde en biologie.

In de atmosfeer is de zuurstofconcentratie ongeveer 21 procent van het volumen van droge lucht, met een partiële druk van circa 0,21 atmosferen bij zeeniveau. Deze waarde kan variëren met hoogte, temperatuur en atmosferische samenstelling. De O2-concentratie bepaalt mede de geschiktheid van de lucht voor ademhaling en heeft invloed op verbrandingsprocessen en industriële toepassingen.

In wateren omvat O2 vaak de opgeloste zuurstofconcentratie (DO), gemeten in milligram per liter of als percent verzadiging. DO wordt beïnvloed door temperatuur, druk, zoutgehalte, waterstroming en biologische activiteit. Typische waarden voor zoetwater liggen in de orde van 5–12 mg/L; in zee- of verontreinigde wateren kunnen de waarden lager of hoger uitvallen. O2-saturatie geeft aan hoeveel zuurstof het water bevat ten opzichte van de maximale hoeveelheid die bij die temperatuur kan oplossen. Een lage DO-waarde kan leiden tot stress of sterfte bij aquatische organismen.

In de geneeskunde beschrijft men vaak de zuurstofconcentratie in het bloed via de partiële druk van zuurstof (PaO2) en de zuurstofverzadiging (SaO2). Normale PaO2 ligt rond 75–100 mmHg en SaO2 bijna 95–100%. Afwijkingen kunnen wijzen op ademhalings- of circulatoire aandoeningen.

Toepassingen omvatten het monitoren van ademlucht, waterkwaliteit en medische diagnostiek, met meetmethoden zoals sensoren, titratiemethoden en bloedanalyses.