meetbandbreedte

Meetbandbreedte is de frequentie-inhoudingsbereik waarbinnen een meetsysteem, sensor of apparaat een signaal accuraat kan volgen. Het wordt doorgaans gedefinieerd als het maximale frequentiegebied waarin de respons van het systeem voldoet aan een vooraf bepaalde nauwkeurigheid, vaak uitgedrukt als het -3 dB-punt ten opzichte van de lage-frequentie gain of volgens een andere afgesproken grens. Voor meetinstrumenten geeft de bandbreedte aan tot welke frequentie met betrouwbare metingen gewerkt kan worden.

De meetbandbreedte wordt bepaald door de gehele meetketen: sensor, signaalconditioning (versterkers, filters, impedantieaanpassing) en analoog-naar-digitaal omzetting. RC-tijdconstanten, versterkingsband en anti-aliasingfilters spelen een sleutelrol. In de praktijk wordt de meetbandbreedte uitgedrukt in Hz, kHz of MHz en is vaak gekoppeld aan een gegarandeerde foutmarge bij de grensfrequentie.

Relatie met sampling: de samplingrate moet ten minste twee keer de meetbandbreedte zijn (Nyquist). Een grotere bandbreedte gaat vaak gepaard met meer ruis en mogelijk lagere signaal-ruisverhouding en resolutie, afhankelijk van het ontwerp en de gebruikte randvoorwaarden.

Toepassingen: oscilloscoopbandbreedte bepaalt hoe snel spanningswisselingen gevolgd kunnen worden; fotodetectoren en spectroscopie-apparatuur hebben specifieke meetbandbreedtes; trillings- en accelerometers hangen af van hun meetbandbreedte voor relevante frequentie-inhoud.

Samenvattend beschrijft meetbandbreedte hoe snel en nauwkeurig een meetsysteem signalen kan registreren, met directe implicaties voor ontwerp, analyse en interpretatie van metingen.