lithiumzout

Lithiumzout is een chemische verbinding waarin het lithiumion Li+ gebonden is aan een of meer negatieve ionen (anions). Het begrip omvat een breed scala aan verbindingen met uiteenlopende eigenschappen, oplosbaarheden en toepassingen. Voorbeelden zijn lithiumcarbonaat (Li2CO3), lithiumchloride (LiCl), lithiumbromide (LiBr) en lithiumfluoride (LiF). Verder bestaan organische lithiumzouten zoals lithiumacetaat (LiC2H3O2) en lithiumoxalaat. De zouten verschillen sterk in oplosbaarheid in water en in organische oplosmiddelen, en in chemische stabiliteit afhankelijk van het anion.

Eigenschappen en gebruik: In water dissociëren de meeste lithiumzouten in Li+-ionen en het respectieve anion. Sommige zouten zijn hygroscopisch en trekken vocht aan uit de omgeving. Lithiumzouten reageren vaak voorspelbaar met zuren en basen, waardoor ze in uiteenlopende industriële processen kunnen dienen. Een belangrijke groep lithiumzouten wordt gebruikt als elektrolyten in lithium‑ion en lithium‑metalen batterijen, bijvoorbeeld lithiumhexafluorophylaat (LiPF6) en vergelijkbare zouten die in organische oplosmiddelen worden verwerkt. Andere zouten vinden toepassing in glas- en keramiekproductie, smeermiddelen en als stabilisatoren in polymeren.

Productie en bronnen: Lithiumzouten ontstaan doorgaans via neutralisatie of metathese van lithiumbasen (bijv. LiOH) met zuren of via uitwisseling uit lithiumrijke brines en mineralen. De specifieke methode hangt af van het gewenste zout en de toepassing.

Veiligheid en milieu: Hoewel lithiumzouten over het algemeen minder giftig zijn dan zouten van zware metalen, kunnen zij irritatie veroorzaken bij contact met de huid of ogen. Bij sommige elektrolytensaltnamen kunnen bij hydrolyse giftige gassen ontstaan (bijv. HF uit bepaalde zoutsystemen). Juiste opslag, droog houden en afvalbehandeling volgens lokale regelgeving zijn vereist.