limiettoestand

Limiettoestand is een begrip uit de civiele techniek en bouwkunde dat verwijst naar een toestand waarin een constructie, onderdeel of systeem niet langer voldoet aan de vereiste functionele of veiligheidscriteria. De limiettoestand markeert daarmee de grens tussen een acceptabele en een onacceptabele toestand en vormt een basis voor ontwerp- en evaluatieprocedures.

Er worden doorgaans twee hoofdtypen onderscheiden: de ultieme limiettoestand (ULS) en de dienstbaarheidslimiettoestand (DLS). De ULS gaat uit van extreme belasting en stabiliteit: het toetsen op maximale sterkte, stabiliteit en kans op falen. De DLS richt zich op prestaties tijdens de gebruiksfase: verplaatsingen, scheurvorming, duurzaamheid en gebruikerscomfort blijven binnen aanvaardbare grenzen.

Bij het ontwerp worden limiettoestanden geïmplementeerd via ontwerpbelastingen en veiligheidsfactoren, zodat de structuur onder verschillende onzekerheden veilig en bruikbaar blijft. In normen zoals de Eurocode en de bijbehorende Nederlandse aanvullingen worden criteria voor ULS en DLS vastgelegd, evenals methoden voor berekening en betrouwbaarheid.

Voorbeelden: een betonnen balk mag onder maximale belasting niet bezwijken of scheuren vertonen die de sterkte of duurzaamheid beïnvloeden; een brugdek mag niet te veel doorbuigen, zodat rijcomfort en veiligheid gegarandeerd blijven. Limiettoestand is een centraal concept in het ontwerp en de evaluatie van constructies en wordt toegepast in zowel civiele als geotechnische engineering.