Home

lichtverspreiding

Lichtverspreiding is het verschijnsel waarbij lichtstralen door interactie met materie of met een onregelmatig oppervlak in meerdere richtingen worden verstrooid. Hierdoor verdwijnt vaak de focus van directheid en ontstaat een zachtere, homogener uitgelichte verlichting. Het begrip wordt toegepast in verlichting, fotografie en materialenwetenschap.

De belangrijkste mechanismen zijn: verstrooiing door deeltjes in een stof (Mie- of Rayleighverstrooiing), diffuse reflectie van

Een ideaal diffuse oppervlak verspreidt licht volgens de wet van Lambert: de verlichting is in principe gelijkmatig

Natuurlijk kan zonlicht diffuus zijn op bewolkte dagen of door rook en stof in de lucht; kunstmatige

Bij het ontwerp van systemen wordt diffusie gekarakteriseerd met parameters zoals de verstrooiingscoëfficiënt en de fasefunctie,

een
ruwe
oppervlakte
en
diffusie
bij
doorzichtige
materialen
waar
het
licht
meerdere
keren
buigt
en
wordt
verspreid.
De
mate
van
verstrooiing
hangt
af
van
de
deeltjesgrootte,
de
orde
van
de
oppervlaktestructuur
en
de
golflengte
van
het
licht.
in
alle
richtingen,
waarbij
de
intensiteit
afhankelijk
is
van
de
hoek
ten
opzichte
van
de
oppervlakte.
In
de
praktijk
wijken
materialen
af
door
variaties
in
textuur,
porositeit
en
kleur,
waardoor
de
hoekverdeling
en
helderheid
veranderen.
diffusers
worden
gebruikt
om
schaduwen
te
verzachten
en
verblinding
te
verminderen.
Voorbeelden
zijn
melkglas,
opaal
kunststof
en
speciaal
ontworpen
diffusers
in
verlichtingsarmaturen.
en
met
meetinstrumenten
die
gericht
zijn
op
de
radiance
en
luminantie
in
verschillende
hoeken.
Doel
is
een
gewenste
verdeling
van
licht
over
ruimte
en
oppervlak
te
bereiken.