lichaamselementen

Lichaamselementen zijn mineralen die essentieel zijn voor de gezondheid. Ze zijn anorganisch en kunnen niet door het lichaam zelf worden aangemaakt, waardoor ze via de voeding moeten worden verkregen. Lichaamselementen worden meestal onderverdeeld in macromineralen (hoofdelementen) en spoorelementen (trace elementen). Voorbeelden van macromineralen zijn calcium (Ca), fosfor (P), kalium (K), natrium (Na), magnesium (Mg), chloride (Cl) en zwavel (S). Spoorelementen omvatten ijzer (Fe), zink (Zn), koper (Cu), mangaan (Mn), jodium (I), selenium (Se), fluoride (F), molydenum (Mo) en kobalt (Co).

De belangrijkste functies van lichaameselementen zijn uiteenlopend: botopbouw en -ondersteuning (calcium, fosfor), regulering van vocht en zenuw- en spierfunctie (natrium, kalium, chloride, magnesium), zuurstoftransport (ijzer), werking van vele enzymen (zink, koper, mangaan, selenium), en de werking van de schildklier (jodium).

De behoefte aan lichaameselementen varieert met leeftijd, geslacht en levensfasen en wordt meestal uitgedrukt als dagelijkse aanbevolen hoeveelheden. Voedingsbronnen zijn onder meer zuivelproducten en groene groenten (calcium, magnesium), vlees en vis (ijzer, zink), granen (selenium) en verrijkte producten (jodium).

Zonder voldoende inname kunnen tekorten optreden, met symptomen als bloedarmoede (ijzer), botontkalking (calcium, fosfor) of schildklierproblemen (jodium). Overmatige inname kan eveneens schadelijk zijn en hangt af van het specifieke element en de duur van de blootstelling. Lichaamselementen kunnen bovendien elkaar beïnvloeden bij opname; bijvoorbeeld vitamine C kan de ijzerabsorptie verhogen, terwijl veel calcium de ijzeropname kan remmen.