levensduurverlenging

Levensduurverlenging is het onderzoeksgebied dat gericht is op het verlengen van het menselijke leven en/of de gezonde jaren van het leven. In de biogerontologie wordt onderscheid gemaakt tussen levensduur, de totale tijd dat iemand leeft, en healthspan, de periode waarin iemand gezond en onafhankelijk kan functioneren (gezondheidsduur). Doel is vaak het vertragen van verouderingsprocessen en het voorkomen van leeftijdsgebonden ziekten zoals hartaandoeningen, kanker en neurodegeneratieve aandoeningen.

Benaderingen voor levensduurverlenging omvatten leefstijlinterventies en farmacologische of technologische strategieën die verouderingsmechanismen beïnvloeden. Voorbeelden zijn calorische beperking en intermittente vasten, die in sommige studies effecten laten zien op biomarker- en gezondheidspanels, maar langetermijnresultaten bij mensen blijven onduidelijk. Daarnaast worden in laboratorium- en klinische settings middelen onderzocht zoals rapamycin, metformine, senolytica en NAD+-preparaten, met wisselend bewijs voor vertraging van veroudering en gewenste bijwerkingen. De meeste bevindingen komen uit diermodellen; menselijke effecten vereisen strengere, uitgebreide trials.

Kritische kanttekeningen omvatten ethische en maatschappelijke implicaties, zoals ongelijke toegang tot dure interventies, en mogelijke verstoring van pensioen- en gezondheidszorgsystemen. Effectieve toepassing vereist robuuste klinische onderzoeken en duidelijke definities van healthspan, veiligheid op lange termijn en reële gezondheidswinst. Tot dusver blijft levensduurverlenging in de humane populatie grotendeels theoretisch; tot er betrouwbare methoden bestaan, is preventieve zorg en gezonde leefstijl de meest substantiële aanpak om het voortbestaan en de kwaliteit van leven te verbeteren.