leukocytentranslocatie

Leukocytentranslocatie, ook wel leukocytenextravasatie genoemd, is het proces waarbij leukocyten uit de bloedbaan migreren naar het onderliggende weefsel, meestal als onderdeel van een ontstekingsreactie of immuunrespons. Het doel is het leveren van immuuncellen aan plaatsen van infectie, weefselschade of immunologische activiteit. Het proces is nauw gereguleerd en afhankelijk van chemische signalen, bloedstroomsnelheid en de integriteit van het endotheel.

Het migratieproces verloopt via meerdere stappen. Eerst vindt tethering en rolling langs het endotheel plaats via selectines (bijv. P- en E-selectine) en hun liganden zoals PSGL-1. Vervolgens activeert chemokinebinding de leukocyten en zorgt ervoor dat integrins zoals LFA-1 en VLA-4 in een hoge-affiniteitstoestand komen, wat leidt tot stevige adhesie aan ICAM-1 en VCAM-1 op endotheelcellen. Daarna doorbreekt het leukocyt de endotheelbarrière via diapedese, hetzij paracellulair tussen aangrenzende cellen, hetzij transcellulair door een enkel endotheelcel. PECAM-1, JAMs en andere adhesiefactoren spelen hierbij een rol, terwijl chemotactische signalen zoals CXCL8 (IL-8) en andere chemokinen het gericht rekruteren van leukocyten naar het ontstekingsgebied sturen.

Regulatie vindt plaats door pro- en anti-inflammatoire mediatoren zoals TNF-α en IL-1, die de endotheliale expressie van selectines en integrins moduleren. Leukocytentranslocatie is essentieel voor de afweer tegen infecties en weefselreparatie, maar afwijkingen of chronische activering kunnen bijdragen aan ontstekingsziekten en vasculaire aandoeningen zoals atherosclerose. Therapeutisch kan het moduleren van leukocytentranslocatie een strategie zijn, bijvoorbeeld door antagonisten tegen selectines of integrins.