langdradigheid

Langdradigheid is een begrip in het Nederlands dat verwijst naar de eigenschap van een tekst of spreker om onnodig lang en omslachtig te zijn. Het gaat om een overdreven lengte van zinnen en alinea's, vaak vergezeld van details die de kern niet verduidelijken, herhaling en omwegen.

In stijl- en redactierichtlijnen wordt langdradigheid over het algemeen als een tekort beschouwd, vooral in journalistiek, academische teksten en zakelijke communicatie. Het kan de aandacht van de lezer of luisteraar verliezen en de boodschap vertroebelen.

Veelvoorkomende kenmerken zijn lange samengestelde zinnen, veel bijzinnen, uitgebreide definities, pleonasmes en herhalingen. Langdradigheid kan voortkomen uit een gebrek aan structuur, een poging om autoriteit uit te stralen, of uit een traditie van beschrijvend en plechtig taalgebruik.

Tegenmaatregelen bestaan uit beknopte formulering, duidelijke opzet en het elimineren van overbodige details. Stijladviezen benadrukken vaak korte zinnen, actief gebruik, en expliciete kernboodschappen. Redactie kan gericht zijn op trims of het voorkomen van omwegen in de argumentatie.

Etymologisch gezien is langdradigheid samengesteld uit lang en dradig, waarbij de combinatie wijst op lengte en omwegen in de formulering. In de literatuur- en retoriekcontext wordt de term soms in een positieve zin gebruikt als stijlmiddel, maar over het algemeen geldt hij als een kwalificatie voor tekst die de boodschap niet efficiënt overbrengt. Verwante begrippen zijn prolixiteit en pleonasme.