kleursterkte

Kleursterkte is de waargenomen intensiteit of verzadiging van een kleur. Het beschrijft hoe krachtig een kleur opvalt bij een bepaalde achtergrond en onder een specifieke lichtbron, en is daarmee verschillend van kleurtoon (hue) en helderheid (lichtheid). In het toepassingsveld van schilderkunst, drukwerk en industrie verwijst kleursterkte vaak naar de hoeveelheid kleur die nodig is om een gewenste dekking of diepte te bereiken.

Metingen van kleursterkte kunnen subjectief gebeuren door visuele vergelijking met referenties, maar ook objectief via instrumenten zoals spectrofotometers. In de colorimetrie worden metingen meestal gerelateerd aan CIE-kleurruimten zoals XYZ of L*a*b*. In veel industriële toepassingen wordt kleursterkte gekwantificeerd met behulp van de Kubelka–Munk-theorie, waarbij de K/S-waarde een maat is voor de verhouding tussen absorptie en verstrooiing in een drager. Een hogere K/S-waarde duidt doorgaans op een sterkere kleurkracht.

Factoren die kleursterkte beïnvloeden zijn onder andere de concentratie en aard van het pigment of dye, de korrelgrootte, binder en substraat, en de afwerking of opaciteit. Ook de lichtbron en de waarnemer spelen een rol, wat kan leiden tot metamerie: eenzelfde Monster kan onder verschillende verlichting anders lijken.

Kleursterkte is van belang voor kwaliteitscontrole, kleurmatching en kostenbeoordeling in productieprocessen zoals schilderen, drukken, textiel en kunststofproductie. Het begrip helpt bij het optimaliseren van verf- en drukrecepturen en bij het verkrijgen van consistente, gewenste kleuren. See also: colorimetrie, kleurmodellering, Kubelka-Munk.