kernsectoren

Kernsectoren is een term die in beleid en economische analyses wordt gebruikt om de sectoren aan te duiden die als de ruggengraat van de economie worden beschouwd. Ze leveren doorgaans een grotere bijdrage aan werkgelegenheid, bruto binnenlands product en innovatie dan overige sectoren, en zijn vaak bepalend voor de lange termijn stabiliteit en groei.

De kernsectoren variëren per land en beleidskader, maar ze worden meestal gekenmerkt door een hoge toegevoegde waarde, sterke koppeling met exportmarkten, en een cruciale rol bij de levering van cruciale producten en diensten. Beleidsmakers richten zich op kernsectoren bij investeringsprogramma's, regelgeving, informatieverzameling en regionale ontwikkeling.

Selectiecriteria kunnen onder meer zijn: omvang en groei van de werkgelegenheid en productie, exportpositie, innovatiecapaciteit en ecosystemen, veerkracht bij economische schokken, en strategische relevantie voor vitale infrastructuur of veiligheid.

Toepassingen in beleid omvatten onder meer gerichte subsidies en fiscale prikkels, investeringen in infrastructuur en onderwijs, vereenvoudigde regelgeving, en stimulering van publiek-private samenwerking om innovatie en toeleveringsketens te versterken.

Veelvoorkomende kernsectoren die in beleid worden genoemd zijn onder meer agrifood, maakindustrie en hightech, energie en utiliteiten, transport en logistiek, ICT en digitale diensten, gezondheidszorg en zorgdiensten, bouw en infrastructuur, en financiële dienstverlening.

Kritiekpunten betreffen onder meer de variabiliteit van definities, de mogelijkheid dat aandacht voor kernsectoren andere relevante sectoren verkleint, en de noodzaak om flexibel te blijven bij economische transitie en technologische verandering.