keizersneden

Een keizersnede is een chirurgische bevalling waarbij de baby via een incisie in de buikwand en de baarmoeder wordt geboren. De ingreep vindt meestal plaats onder regionale anesthesie (spinale of epidurale verdoving), soms onder algehele anesthesie. Een keizersnede wordt uitgevoerd wanneer een vaginale bevalling riskant is voor moeder of kind, of wanneer bevallen op een andere wijze niet mogelijk is.

Indicaties zijn onder meer foetale noodsituaties (dalende hartslag van de baby), placentale problemen zoals placenta previa of zware bloedingen, dwars- of stuitligging die niet met een vaginale bevalling kunnen worden geboren, een eerdere keizersnede met risico op onveilige bevalling, en bepaalde medische aandoeningen bij de moeder waarin zwangerschap of arbeid risico’s oplevert.

Tijdens de ingreep maakt de arts doorgaans een horizontale incisie in de onderbuik (Pfannenstiel-incisie) en een snede in de baarmoeder. De baby wordt geboren, de navelstreng wordt afgeklampt en de baarmoeder en buikwand worden gesloten. Voorafgaand aan de ingreep worden antibiotica en trombosepreventie toegepast; de operatie duurt meestal ongeveer een halfuur tot drie kwartier.

Herstel na een keizersnede duurt langer dan na een vaginale bevalling. Vrouwen blijven meestal enkele dagen in het ziekenhuis; volledig herstel kan weken tot maanden duren. Mogelijke risico’s voor de moeder zijn onder meer infecties, bloedingen, schade aan blaas of darmen en trombose. Voor de baby kunnen ademhalingsproblemen en infecties voorkomen. Een toekomstige zwangerschap vereist vaak zorgvuldige planning vanwege het verhoogde risico op baarmoederruptuur bij een volgende keizersnede.

Het percentage keizersneden varieert per land en ziekenhuis. In de praktijk wordt geprobeerd om waar mogelijk een vaginale bevalling te bevorderen (vaginale bevalling na keizersnede, VBAC) bij een eerdere keizersnede, mits veilig en medisch verantwoord.