kapitaalvorming

Kapitaalvorming is het proces waarbij een economie haar kapitaalvoorraad vergroot door investeringen in fysiek kapitaal en in menselijk kapitaal, waardoor de productiecapaciteit op lange termijn toeneemt. Het omvat zowel de uitbreiding van fysieke kapitaalgoederen als de verbetering van de vaardigheden van werknemers.

In de nationale rekeningen wordt kapitaalvorming meestal onderverdeeld in vaste kapitaalvorming, namelijk investeringen in duurzame kapitaalgoederen zoals gebouwen, machines, transportmiddelen en infrastructuur, en wijzigingen in voorraden. Daarnaast wordt investeren in menselijk kapitaal, bijvoorbeeld door onderwijs en scholing, vaak genoemd als onderdeel van kapitaalvorming, omdat dit de toekomstige productiviteit beïnvloedt.

Kapitaalvorming vergroot de productiecapaciteit en de arbeidsproductiviteit doordat er meer of beteren kapitaalgoederen beschikbaar komen. Dit vereist echter spaargeld of buitenlandse investeringen en een investeringsklimaat met haalbare rendementen, politieke stabiliteit en duidelijke regelgeving. Op korte termijn kan investeren ook de vraag stimuleren door de bestedingen van bedrijven te verhogen.

Meetmethoden en maatstaven onderscheiden verschillende componenten. Bruto vaste kapitaalvorming (GFCF) geeft de waarde van investeringen in vaste kapitaalgoederen weer in een periode. Afschrijvingen verminderen de netto waarde, waardoor netto vaste kapitaalvorming overblijft. De totale kapitaalstock is de waarde van de totale fysieke kapitaalvoorraad op een bepaald moment.

Beleidsimplicaties richten zich op het stimuleren van investeringen via fiscaal beleid, rentes, infrastructuuruitgaven en innovatiebeleid, terwijl men tegelijk oog heeft voor kwaliteitsinvesteringen en schuldenlast. De effectiviteit van kapitaalvorming hangt af van de economische omgeving, technologische vooruitgang en menselijke factoren.