infraroodbanden

Infraroodbanden zijn delen van het infrarode gebied van het elektromagnetische spectrum die in technologische en wetenschappelijke toepassingen onderscheiden worden. Infraroodgolven hebben langere golflengten dan zichtbaar licht en dragen warmtegerelateerde informatie. De indeling in banden is praktisch en afhankelijk van factoren zoals detectortechniek, optica en de mate van atmosferische absorptie. Voor veel toepassingen worden de banden benoemd als nabij infrarood, kortegolf infrarood, midden infrarood en langgolfinfrarood, met soms aanvullende subbanden.

Gangbare afbakening: nabij infrarood (NIR) circa 0,75–1,4 μm; kortegolf infrarood (SWIR) circa 1,4–3 μm; midden infrarood (MWIR) circa 3–5 μm; langgolfinfrarood (LWIR) circa 8–14 μm. Soms worden ook zeer lange infraroodbanden (VLWIR) genoemd, circa 15–40 μm. Tussen deze windows varieert de atmosferische transmissie sterk en bepalen materiaalkundige en technologische keuzes welke banden praktisch inzetbaar zijn.

Toepassingen variëren van beeldvorming en nachtzicht tot wetenschap en industrie. Nabij en kortegolf infrarood worden veel gebruikt in videobewaking, medische beeldvorming en machine vision; midden en langgolfinfrarood leveren thermische beelden die temperatuurverschillen registreren zonder externe verlichting. In remote sensing en astronomie leveren infraroodobservaties inzicht in objecten achter stofwolken. In telecommunicatie worden bepaalde infraroodfrequenties gebruikt voor glasvezelverbindingen, met belangrijke windows rond 1,3 en 1,55 μm.

Detectoren variëren per band: NIR en SWIR gebruiken vaak InGaAs- of InSb-detectoren; MWIR en LWIR maken vaak HgCdTe-detectoren of bolometers; systemen vereisen vaak koeling voor minder ruis. De aanwezigheid van waterdamp en andere absorberende gassen in de aarde-atmosfeer creëert transmissie-vensters en beperkingen voor grondwaarnemingen; ruimtevaart en hoog gelegen waarnemingen worden gebruikt om deze beperkingen te omzeilen.

---