hoogfrequentieverbindingslijnen

Hoogfrequentie is een term uit de natuur- en techniek die verwijst naar frequenties die hoog liggen ten opzichte van een gekozen referentiepunt. Frequente waarden worden uitgedrukt in hertz (Hz), en hogere frequenties hebben kortere golflengtes. In elektronica en telecommunicatie wordt meestal gesproken over hoogfrequente signalen en radiogolven, doorgaand van enkele megahertz tot gigahertz. Een veelgebruikt segment is de hoogfrequente (HF) band van circa 3 tot 30 MHz, die bekendstaat om langeafstandontvangst via ionosferische reflectie; hogere banden zoals VHF en UHF dienen doorgaans voor line-of-sight communicatie.

Bij hoge frequenties komen specifieke ontwerp- en meetuitdagingen naar voren. Kabels, PCB-sporen en componenten vertonen onbedoelde parasieten en storingen; impedantie en afscherming zijn cruciaal voor signaalintegriteit. Het huid-effect zorgt ervoor dat bij hogere frequenties de stroom voornamelijk aan het oppervlak van geleiders verloopt. Passieve en actieve RF-onderdelen vereisen nauwkeurige afstemming en zorgvuldig schemaontwerp.

In geluid en beeldvorming verwijst hoogfrequentie ook naar toonhoogten hoger dan het gemiddelde auditieve bereik; in audiologie gaat men vaak vanaf circa 2–4 kHz hoger. Ultrasone beeldvorming gebruikt ultrageluid met frequenties van ongeveer 1 tot 15 MHz, wat zorgt voor hogere resolutie maar minder penetratie.

Toepassingen variëren van draadloze communicatie en radar tot medische beeldvorming (zoals MRI) en niet-destructieve testen. Veiligheidsrichtlijnen voor hoogfrequente elektromagnetische velden beschrijven blootstellingslimieten om verwarmende en andere effecten te beperken.