hartritmeproblemen

Hartritmeproblemen zijn stoornissen in de snelheid of het ritme van de hartslag. Ze ontstaan door afwijkingen in de elektrische geleiding van het hart of door structurele aandoeningen van het hart. Voorbeelden zijn tachycardie (te snelle hartslag), bradycardie (te trage hartslag) en onregelmatige ritmes zoals atriumfibrilleren, ventriculaire tachycardie en ventriculaire fibrillatie.

Oorzaken en risicofactoren variëren. Ze kunnen voortkomen uit hartaandoeningen zoals coronaire hartziekte, hartklepaandoeningen, een eerdere hartaanval of cardiomyopathie. Ook elektrolytstoornissen, schildklierproblemen, bepaalde medicijnen, en alcohol- of druggebruik kunnen een rol spelen. Risicofactoren zijn onder meer ouder wordende leeftijd, hoge bloeddruk, diabetes, obesitas, slaapapneu, roken en een zittende leefstijl.

Symptomen lopen sterk uiteen. Sommige hartritmeproblemen geven geen klachten, anderen veroorzaken hartkloppingen, duizeligheid, kortademigheid, pijn op de borst of plotselinge flauwvallen. De diagnose gebeurt meestal met een elektrocardiogram (ECG); langer durende metingen zoals een Holter- of eventmonitor, echocardiografie en bloedonderzoek kunnen nodig zijn om de oorzaak vast te stellen.

Behandeling is afhankelijk van het type en de ernst. Mogelijke opties zijn observatie bij weinig klachten, medicijnen zoals bètablokkers of anti-aritmica, antistolling bij atriumfibrilleren om beroerte te voorkomen, elektrische cardioversie, radiofrequente ablatie en implantatie van een pacemaker of een implantabel cardioverter-defibrilleren (ICD) bij levensbedreigende aritmiën. Levensstijlindaars, behandeling van onderliggende aandoeningen en regelmatige follow-up zijn belangrijk.

Complicaties kunnen beroerte bij AF, hartfalen of in sommige gevallen plotselinge hartdood betreffen. De prognose hangt af van de oorzaak, de ernst en de beschikbare behandeling.