glasvezelversterking

Glasvezelversterking, vaak aangeduid als GFRP-versterking, verwijst naar het gebruik van glasvezelversterkte polymeren en glasvezels als wapening in cementgebonden systemen en andere kunststoffen. In de bouw wordt glasvezelversterking vooral toegepast als alternatief of aanvulling op staalwapening vanwege corrosiebestendigheid, laag gewicht en eenvoudige installatie. De belangrijkste vormen zijn continu GFRP-staven voor wapening en glasvezelnetten of textiel die in mortel of beton worden ingebed; daarnaast bestaan er glasvezelversterkte platen en matten voor aanvullende wapening of renovatietoepassingen.

Glasvezels worden meestal gemaakt van alkali-resistente (AR) glas; de vezels worden beschermd door een harsmatrix zoals epoxy, vinylester of polyurethaan. De treksterkte van GFRP-staven ligt meestal in de orde van enkele honderden MPa, met trekmodi van ongeveer 40–60 GPa. Een aanzienlijk voordeel is de afwezigheid van corrosie en het lage gewicht, wat transport, hantering en montage vergemakkelijkt; bovendien zijn GFRP-componenten niet geleidend en hebben ze geen magnetische storingen. Deze materialen kunnen lang meegaan in agressieve omgevingen en bij lange overspanningen voordelen bieden voor ontwerp en onderhoud.

Nadelen zijn onder meer een lagere stijfheid en scheurwijdte dan staal, mogelijk bros falen, en specifieke bevestigings- en koppelingssystemen vereisen. Prestaties hangen sterk af van omgeving, temperatuur en bonding met beton; in sommige toepassingen blijft alkalibestendigheid een aandachtspunt en is AR-glas of beschermende coating nodig.

Toepassingen omvatten nieuwe constructies zoals brugdekken en parkeervloeren, renovatie en versterking van bestaande, vooral in omgevingen met groot corrosiegevaar. Het ontwerp volgt internationale richtlijnen en nationale normen (bijv. ACI 440-series en Europese/ Canadese normen voor FRP-reinforcement).