gezondheidszorgkosten

Gezondheidszorgkosten verwijzen naar de uitgaven die samenhangen met preventie, diagnose, behandeling en ondersteuning van de gezondheid van mensen. Op macroniveau bestaan ze uit uitgaven door huishoudens (premies voor de basisverzekering, eigen risico en eigen bijdragen), zorgverzekeraars, zorgaanbieders en de overheid. In de praktijk ontstaan de kosten door huisarts- en ziekenhuiszorg, medicijnen, verpleging en verzorging, en paramedische zorg, evenals preventie en langdurige zorg.

In Nederland is de gezondheidszorg grotendeels gefinancierd via een verplichte basisverzekering. Verzekeraars leveren een Basispakket dat door de overheid is vastgesteld; aanvullende verzekeringen zijn optioneel. Premies zijn meestal maandelijks verschuldigd aan de gekozen verzekeraar. Daarnaast geldt een eigen risico voor basiszorg, en kunnen aanvullende kosten de hoogte hiervan beïnvloeden. Langdurige zorg wordt gefinancierd via de Wet langdurige zorg (Wlz) en via een combinatie van verzekeringspremies en inkomensafhankelijke bijdragen.

Kosten bestaan uit premies, eigen risico en eventuele eigen bijdragen, en aanvullende verzekeringen. De belangrijkste kostenposten zijn huisarts- en ziekenhuiszorg, geneesmiddelen en verpleging en verzorging. Niet alle kosten vallen onder de basisverzekering; bepaalde diensten vereisen eigen betaling of aanvullende verzekering. Tandheelkundige zorg voor volwassenen valt meestal niet onder de basisverzekering, terwijl dit voor kinderen oftewel via aanvullende regelingen of eigen betaling geregeld kan zijn.

Beleid en trends: De overheid reguleert de basisverzekering en de prijzen van veel medische diensten om kostenstijgingen te beheersen. Verzekeraars onderhandelen over contracten met zorgaanbieders en hanteren premies en eigen risico's. Beleid richt zich op betaalbaarheid voor huishoudens en op efficiënt zorggebruik, onder meer via de zorgtoeslag voor lage inkomens en stimuleringsmaatregelen voor preventie en thuiszorg.