gehoorfunctie

Gehoorfunctie is het vermogen om geluid te detecteren, te verwerken en te interpreteren. Het omvat het registreren van toonhoogte en luidheid, het lokaliseren van geluidbronnen en het begrijpen van spraak. De functionele capaciteit is afhankelijk van de integriteit van het oor, de gehoorzenuw en de hersenen, en wordt vaak uitgedrukt in geluidsniveaus per frequentie.

Anatomie en werking: het buitenoor vangt geluidsgolven op via de oorschelp en gehoorgang. Het middeloor voert trillingen over van het trommelvlies naar de drie gehoorbeentjes (hamer, aambeeld, stijgbeugel), die de trilingen versterken en naar het binnenoor sturen. In de cochlea vinden de trillingen transductie plaats door haarcellen op de basilaire membraan, die een elektrisch signaal genereren dat via de gehoorzenuw naar de auditieve cortex in de hersenen gaat. De centrale verwerking maakt onderscheid in toonhoogte, luidheid, timing, spraak en lokalisatie mogelijk.

Metingen en evaluatie: gehoorfunctie wordt beoordeeld met audiometrie, vaak pure-tone audiometrie, waarbij dB HL en exposurefrequenties (bijv. 250–8000 Hz) worden gemeten. Spraaktesten bepalen begrip van spraak. Soms worden tympanometrie, otoakoestische emissies of auditieve hersenstamrespons (ABR) gebruikt voor objectieve of aanvullende informatie.

Soorten gehoorverlies en factoren: Conductief gehoorverlies ontstaat in buiten- of middenoor, sensorineuriaal in het binnenoor of gehoorzenuw, en soms gemengd. Leeftijdsgebonden gehoorverlies (presbycusis), lawaaiblootstelling, infecties en aandoeningen zoals otosclerose kunnen de functie verminderen.

Behandeling en behoud: hoortoestellen of cochleaire implantaten verbeteren detectie en begrip; medische behandeling bij oor-ziekten kan herstel mogelijk maken; bescherming tegen lawaai en gehoortraining kunnen de functie ondersteunen.