fixatietijden

Fixatietijden is een planningprincipe waarbij voor diensten een vaste tijdslot of tijdsblok wordt toegewezen aan elke afspraak. Het doel is voorspelbaarheid en efficiënte inzet van personeel, ruimte en apparatuur. Het concept wordt toegepast in diverse sectoren, zoals de gezondheidszorg, de publieke sector en commerciële dienstverlening.

Bij de uitvoering wordt meestal gekeken naar de capaciteit per tijdslot (bijv. aantal patiënten of klanten per uur). Daarnaast worden tijdbuffers ingepland voor onvoorziene uitloop en variatie in behandeltijden. Ruimtes, personeel en apparatuur worden zo toegewezen; reserveringssystemen, automatische herinneringen en duidelijke annuleringsregels ondersteunen de uitvoering. Het is gebruikelijk om slotlengtes af te stemmen op de aard van de dienst en op historische doorlooptijden. Soms worden ook verschillende slotlengtes gehanteerd binnen hetzelfde systeem.

Voordelen zijn onder meer betere doorlooptijd en wachttijden voor klanten, betere benutting van faciliteiten en een hogere voorspelbaarheid voor medewerkers. Nadelen kunnen inflexibiliteit zijn voor mensen met afwijkende beschikbaarheid, risico op onder- of overbenutting als werkelijke doorlooptijden afwijken, en mogelijke ongelijkheid bij streng gefixeerde planningsprincipes. Ook kan een te rigide toepassing leiden tot stress bij klanten die verandering nodig hebben.

Toepassingsvarianten omvatten vaste slots van gelijke lengte, een mix van korte en lange slots, en combinatie met open tijden voor spoed of walk-ins. In de gezondheidszorg wordt fixatietijden vaak gebruikt voor consulten en diagnostische afspraken; in de publieke dienstverlening helpt het wachttijden te beheersen.

Kernmetingen zijn totale capaciteit per periode, bezettingsgraad, gemiddelde wachttijd, no-showpercentage en tijdslotnaleving. Implementatie vereist betrokkenheid van medewerkers, gebruik van betrouwbare data en duidelijke communicatie naar klanten.