erfwoningtypen

Erfwoningtypen verwijzen naar een classificatie van woningen die op een erf zijn opgebouwd en met elkaar verbonden door de erfgrens en de aanleg van de binnenplaats. De term komt vooral voor in studies van vernaculair bouwen en rurale erf- en landschapsstructuren in Nederland en Vlaanderen. Een erf is het perceel met woning en bijgebouwen (stal, schuur) en de aangrenzende tuin of akker.

Binnen dit kader worden woningen ingedeeld op basis van hoe meerdere wooneenheden op een erf zijn geplaatst en hoe ze zich verhouden tot de bijgebouwen en de toegang. Typologische kenmerken omvatten onder meer: aanwezigheid van één of meerdere wooneenheden, positie ten opzichte van de erfgrens, integratie met stal- of schuurgebouwen, en de ordening rondom een hof of binnenplaats. Een erf kan bestaan uit een losse woning, een dubbele woning die op één erf is gerealiseerd, of een samengestelde woning die door erfdeling is ontstaan.

Historisch gezien ontstaan erfwoningtypen door erfopvolging, economische veranderingen in de landbouw en aanpassingen aan woningbehoeften. Onderzoek maakt gebruik van historische kaarten, bouwbeschrijvingen en mondelinge bronnen, en levert inzicht in regionale bouwtradities, erfstructuren en sociale geschiedenis. De kennis ondersteunt erfbehoud, plattelandsplanning en educatieve interpretatie van het landschap.