elektropositieve

Elektropositief is een term uit de chemie die verwijst naar elementen met een lage elektronegativiteit die de neiging hebben elektronen te doneren bij bindingen. Daardoor vormen ze meestal positieve ionen (kationen) in verbindingen. De term wordt vooral toegepast op metalen aan de linkerzijde van het periodiek systeem, met name op de alkali- en aardalkalimetalen, maar het idee kan ook op sommige andere metalen worden toegepast. Elektropositieve elementen staan in duidelijke tegenstelling tot elektronegatieve elementen, die elektronen eerder aantrekken.

Eigenschappen van elektropositieve elementen zijn onder meer lage ionisatie-energieën, een grote neiging tot het vormen van kationen en vaak een metallische aard. Ze hebben doorgaans een hoge reactiviteit en zijn uitstekende reducing agents; ze reageren vaak heftig met water en zuurstof. In verbindingen vormen ze vooral ionischeBindingen met niet-metalen en tonen ze vaak verschillende positieve oxidatietoestanden, meestal +1 bij alkali-metalen en +2 bij aardalkalimetalen.

Trends: elektropositiviteit neemt toe naar beneden in een groep en af van links naar rechts over een periode. Daardoor zijn alkali- en aardalkalimetalen de meest elektropositieve elementen, terwijl de elementen rechts in het periodiek systeem over het algemeen minder elektropositief zijn.

Voorbeelden en toepassingen: veel gebruikte elektropositieve elementen zijn lithium, natrium en kalium (alkali-metalen) en calcium, strontium en barium (aardalkalimetalen). Toepassingen variëren van batterijen en legeringen tot biologisch functioneren (bijvoorbeeld Na+ en K+ in cellen) en chemische reductieprocessen.