droogteindicatoren

Droogteindicatoren zijn kwantitatieve maatstaven die droogtecondities samenvatten en monitoren. Ze combineren meteorologische, hydrologische en ecologische data om de ernst, duur en ruimtelijke verspreiding van droogte te beschrijven. Ze dienen als communicatiemiddel voor risicobeoordeling en als basis voor tijdige maatregelen in sectoren zoals landbouw, waterbeheer en landschapsbeheer.

Er bestaan verschillende categorieën droogteindicatoren. Meteorologische indicatoren meten tekorten in neerslag of verdamping (bijv. neerslagtekorten en evapotranspiratie-tekorten). Hydrologische indicatoren volgen watervoorraden zoals rivieren en grondwater. Bodemvocht-indicatoren geven de vochttoestand van de bovenste bodemlagen weer, en vegetatie-indicatoren (bijv. NDVI) tonen stress bij planten. Veelgebruikte indexen zijn SPI (Standardized Precipitation Index), SPEI (Standardized Precipitation-Evapotranspiration Index) en PDSI (Palmer Drought Severity Index). SPI relateert droogte aan neerslagtekorten over een gekozen periode; SPEI voegt temperatuur toe; PDSI probeert droogtevraag en -aanbod over langere periodes te balanceren.

Data en toepassingen. Droogteindicatoren steunen op waarnemingen van weerstations, satelliet- en bodemvochtmetingen, stroomafvoer en waterpeilen. De cijfers worden vaak gerelateerd aan lange-termijn normen om de kans op droogte te kwantificeren en vroegtijdig waarschuwingssignalen te geven. Ze worden gebruikt door boeren, waterbedrijven, beleidsmakers en onderzoekers om beheersmaatregelen te plannen en droogteverschillen tussen regio's te evalueren.

Beperkingen. Indicatoren verschillen in ruimtelijke resolutie en real-time beschikbaarheid en kunnen afhankelijk zijn van data-invoer en kalibratie. Interpretatie vereist doorgaans context met lokale omstandigheden en andere indicatoren.