droogpunt

Droogpunt, in het Engels drypoint, is een traditionele techniek uit de intaglio-grafiek. Bij droogpunt wordt het dessin direct op een metalen plaat (meestal koper of zink) gekrast met een scherp instrument, zoals een naald of diamantpunt. Omdat er geen bijtende vloeistof wordt gebruikt, is het proces snel en direct.

Bij het krassen ontstaat langs de lijn een rand die burr wordt genoemd. Deze burr houdt veel inkt vast tijdens het afdrukken, waardoor de lijnen een karakteristieke zachte, vage en rokerige kwaliteit krijgen. De lijnen zijn vaak expressief en hebben een informeel karakter vergeleken met gravure of etsing. Omdat de burr snel slijt, de druk op de plaat snel verandert en de inhoud van de inkt varieert, zijn droogpunten doorgaans geschikt voor beperkte oplages of voor combinatie met andere technieken zoals aquatint om tonaliteit te bereiken.

Materialen en werkwijze: een metalen plaat (koper of zink), een scherpe naald of punt, inkt geschikt voor intaglio en af te drukken op speciaal papiers, met behulp van een pers of handdruk. Na het afdrukken wordt de plaat schoon gemaakt en kan het proces worden herhaald; door de slijtage van de burr verandert het uiterlijk van de lijnen bij elke afdruk.

Historisch en artistsiek belang: droogpunt ontstond tussen het eind van de middeleeuwen en de vroegmoderne periode als snelle, directe methode binnen de grafiek. Het werd populair bij diverse kunstenaars, waaronder Rembrandt, die de expressieve lijn van droogpunt vaak combineerde met etsen en aquatint. Tegenwoordig blijft droogpunt een gewaardeerde techniek voor praatsels en experimentele grafiek.