dosisintensivering

Dosisintensivering is het proces waarbij de dosis-toediening van een behandeling per tijdseenheid wordt verhoogd. In de oncologie gebeurt dit meestal door de dosis per cyclus te verhogen en/of de tussenpozen tussen cycli te verkorten, oftewel dose-dense regimens. In onderzoekscontext wordt ook wel gesproken van dose-escalatie, waarbij de dosis in opeenvolgende cohorts stap voor stap wordt verhoogd tot een maximaal toelaatbare dosis is bereikt. In de praktijk overlappen deze concepten: een hogere dosis-intensiteit betekent doorgaans een hogere blootstelling aan cytostatica voor tumorcellen en voor gezonde weefsels.

Toepassing: dosisintensivering wordt vooral toegepast bij chemotherapie voor kanker. Het doel is om tumorcellen minder tijd te geven te herstellen, waardoor de kans op respons en controle kan toenemen. Bij dose-dense schema’s wordt vaak ondersteuning met groei-factoren (zoals G-CSF) gebruikt om neutropenie en infectierisico te beperken.

Voordelen en risico’s: potentieel betere tumorcontrole en hogere kans op respons, maar gepaard met verhoogde toxiciteit en complicaties zoals neutropenie, febriele neutropenie, mucositis, neuropathie en vermoeidheid. De voordelen verschillen per tumor en stadium en zijn sterk afhankelijk van patiëntkenmerken. Een zorgvuldige afweging, goede selectie en intensieve ondersteunende zorg zijn noodzakelijk.

Andere contexten: in radiotherapie kan dosisintensivering betrekking hebben op hogere dosis per fractie of versneld fractioneren, wat eveneens planning en toezicht vereist vanwege risico’s voor gezonde weefsels.

Samenvattend: dosisintensivering is een strategie om behandelintensiteit te vergroten met mogelijk betere tumorcontrole, maar gaat gepaard met verhoogde toxiciteit en is niet voor alle patiënten of tumortypen geschikt.