delta13Ctekorten

Delta13Ctekorten is een term die voorkomt in de context van stabiele isotopenanalyse en verwijst naar tekorten of afwijkingen in de delta13C-waarde van een monster ten opzichte van verwachte baselines. Delta13C (δ13C) geeft de verhouding weer van 13C tot 12C in een stof, uitgedrukt in permil (‰) ten opzichte van een standaard zoals VPDB. In onderzoek kan een delta13C-tekort wijzen op een lagere relatieve aanwezigheid van 13C dan verwacht op basis van de veronderstelde koolstofbron of voedingspatroon.

Metingen van δ13C worden doorgaans uitgevoerd met massaspectrometrie via een isotopentellaar (IRMS). Voor biologische monsters worden vaak lipiden verwijderd of genormaliseerde waarden gerapporteerd, omdat lipiden relatief rijk kunnen zijn aan 12C en de δ13C-waarden daardoor kunnen vertekenen als ze niet worden gecorrigeerd.

Oorzaken van δ13C-tekorten kunnen variëren: een dieet dat voor een groter aandeel koolstof uit C3-bronnen bevat ten opzichte van C4-bronnen, omgeving- en seizoenvariaties, of fysiologische factoren die isotopenrouting in weefsels beïnvloeden. Verontreiniging of onjuiste normalisatie kunnen eveneens kunstmatige tekorten opleveren.

Interpretatie en toepassingen hangen af van de context. δ13C-tekorten kunnen aanwijzingen geven over de dominante koolstofbronnen in iemands of een dierlijke voedselketen, migratiepatronen en veranderingen in dieet door tijd. In archeologie en ecologie worden dergelijke tekorten gebruikt om voedselbronnen en ecologische interacties te reconstrueren, mits baseline-waarden en correcties zorgvuldig zijn toegepast.

Zie ook: stabiele isotopen, δ13C, isotopenanalyse.