constructiegeschiktheid

Constructiegeschiktheid is de mate waarin een constructie, constructieonderdeel of ontwerp geschikt is om gedurende zijn verwachte levensduur te voldoen aan de vereiste sterkte, stabiliteit en duurzaamheid onder voorziene belastingen en omgevingscondities. Het begrip omvat zowel structurele aspecten zoals draagvermogen, vervormingen en stabiliteit als constructieve aspecten zoals materiaalkeuze, verbindingen, fabricage, montage en onderhoud.

In de bouw- en installatiesector verwijst constructiegeschiktheid naar de mate waarin ontwerp en uitvoering veilig en bruikbaar blijven gedurende de beoogde levensduur. Het omvat onder meer de keuze van materialen, de manier waarop delen samenkomen, de uitvoeringskwaliteit en de mate waarin onderhoud en inspectie de prestaties op lange termijn waarborgen.

Beoordeling vindt plaats door berekeningen, modellering en inspectie, met toepassing van normen en regelgeving. Berekeningen volgen doorgaans Eurocodes met nationale aanvullingen en wettelijke eisen zoals het Bouwbesluit. De toets omvat belastingen (statische en dynamische belastingen, wind, seismische effecten), materiaaleigenschappen, constructiemethoden en uitvoeringskwaliteit; daarnaast kunnen proeven en eindige-elementenmodellering worden ingezet om afwijkingen of zwakke punten bloot te leggen.

Het begrip is van belang voor veiligheid, betrouwbaarheid, duurzaamheid en bruikbaarheid gedurende de gehele levenscyclus van een constructie. Bij renovatie of uitbreiding kan het nodig zijn de constructiegeschiktheid opnieuw te beoordelen om aan nieuwe eisen te voldoen.

Zie ook: constructie, structureel ontwerp, Eurocodes, Bouwbesluit.