connectiviteitsindicatoren

Connectiviteitsindicatoren is een verzamelnaam voor meetpunten die de mate van digitale connectiviteit in een regio of bevolkingsgroep weergeven. Ze kijken naar toegankelijkheid, beschikbaarheid, betaalbaarheid, kwaliteit en gebruik van digitale netwerken en diensten. Deze indicatoren worden gebruikt door overheden, beleidsmakers, onderzoekers en bedrijven om trends te volgen, beleid te evalueren en investeringsbeslissingen te sturen.

Typen indicatoren omvatten onder meer: infrastructuur en dekking (dekking van vaste en mobiele netwerken, glasvezel- en breedbandpenetratie); toegang en bereikbaarheid (percentage huishoudens met internettoegang, betalingsmatige drempels, regio’s met beperkte beschikbaarheid); snelheid en kwaliteit (gemiddelde down- en uploadsnelheid, latency, betrouwbaarheid, frequentie van uitval); gebruik en inclusie (internetpenetratie onder verschillende demografische groepen, deelname aan online activiteiten, digitale vaardigheden); kosten en betaalbaarheid (maandelijkse lasten voor internet, prijs per Mbps); betrouwbaarheid en beschikbaarheid (netwerkstabiliteit, serviceuptime).

Toepassingen van connectiviteitsindicatoren zijn onder meer beleidsvorming en benchmarking, het monitoren van digitale inclusie, evaluatie van infrastructuurprojecten en planning van netwerkinvesteringen. Uitdagingen bij het interpreteren van deze indicatoren omvatten inconsistentie in definities, vergelijkbaarheid tussen landen of regio’s, representativiteit en privacy van data, en de tijdigheid van beschikbaar gestelde cijfers. Bronnen omvatten statistische bureaus, sectorregulators, netwerkoperators en internationale organisaties. In de Europese Unie worden connectiviteitsindicatoren tevens opgevoerd in het DESI-rapport (Digital Economy and Society Index); wereldwijd ondersteunen ITU, OECD en andere instellingen vergelijkbare maatstaven om vooruitgang te meten.