concurrentiewetgeving

Concurrentiewetgeving is het geheel van regels die mededinging in economische markten beschermen en misbruik ervan voorkomen. Het omvat zowel nationaal mededingingsrecht als Europees mededingingsrecht. In de EU voeren lidstaten hun toezicht uit, terwijl de Europese Unie specifieke gevallen kan afhandelen en toezicht houdt op de interne markt.

De belangrijkste verboden zijn: afspraken tussen concurrenten die de handel beperken of beïnvloeden (kartels, prijsafspraken, marktverdeling) en misbruik van een dominante positie (bijvoorbeeld het uitsluiten van concurrenten of oneerlijke prijzen). Daarnaast geldt een meldings- of goedkeuringsplicht voor fusies en overnames die de mededinging in een relevante markt aanzienlijk kunnen verminderen.

Handhaving vindt plaats door nationale mededingingsautoriteiten en, op EU-niveau, door de Europese Commissie. Ook rechterlijke instanties spelen een rol bij de handhaving en de uitleg van regels. Procedures kunnen bestaan uit klachtenafhandeling, onderzoeken, constateringen en soms inspecties.

Uitkomsten bestaan meestal uit sancties en nalevingsmaatregelen. Boetes kunnen worden opgelegd aan ondernemingen die de regels overtreden, en in sommige gevallen kunnen gedragsveranderingen of structurele remedies worden opgelegd, zoals het afstoten van activiteiten of het wijzigen van voorwaarden van afspraken.

Belangrijke EU-instrumenten zijn onder meer artikel 101 en 102 van het Verdrag betreffende de Werking van de Europese Unie (VWEU) en de fusieverordening. Deze regels worden toegepast door de Europese Commissie en de nationale autoriteiten, vaak in samenwerking, met beroep mogelijk bij de rechterlijke macht.