cachelimieten

Cachelimieten is een term uit de informatica die verwijst naar de grenzen aan de hoeveelheid data die een cache mag vasthouden. Cache-systemen plaatsen vaak data die tijdelijk is opgeslagen dichter bij de verwerker of client om latency te verminderen. Het instellen van limieten helpt bij het beheren van geheugen en voorkomt dat caches te veel systeembronnen gebruiken.

Caches kennen verschillende vormen, zoals CPU-caches, webcaches, applicatiecaches, databases caches en content delivery networks (CDN). In elk geval bepalen limieten doorgaans de maximale grootte van de cache, het aantal entries of de tijd dat een item bewaard blijft (time-to-live).

Wanneer de limiet is bereikt worden oudere of minder relevante items verwijderd volgens een eviction policy, bijvoorbeeld LRU (least recently used), LFU (least frequently used) of FIFO. TTL-regels kunnen ook bepalen wanneer een item verloopt en verwijderd wordt, onafhankelijk van de grootte.

Het kiezen van cachelimieten vereist afstemming op de workload en beschikbare middelen. Te kleine limieten leiden tot frequente misses en hogere latentie; te grote limieten kunnen het geheugenverbruik verhogen en andere processen in het systeem beïnvloeden. Veel systemen bieden instellingen zoals maxmemory of max cache size, en beleid voor eviction. Voorbeelden: Redis gebruikt maxmemory en een eviction policy; webservers en proxy's hebben vaak configuratieopties voor cachegrootte en TTL.

Monitoring en tuning zijn essentieel. Belangrijke metrics zijn cache-hitrate, eviction-rate, geheugenverbruik en latency. Regelmatig aanpassen op basis van workload kan de prestaties verbeteren en resourcegebruik stabiliseren.