blaassteen

Blaassteen is een term uit de Nederlandse geologie die verwijst naar gesteenten met gasbelletjes in hun structuur. De naam ligt voor de hand: blaasje of belletjes (vesikels) zijn zichtbaar in het gesteente en geven het een poreuze textuur. Blaasstenen ontstaan doorgaans tijdens vulkanische activiteit, wanneer dampen of gasbellen vastzitten in vloeibare lava of as en bij afkoeling blijven de gasbelletjes achter als holtes.

Er zijn verschillende typen gesteente die als blaassteen kunnen worden beschouwd. Vesiculaire basalten en andesieten zijn voorbeelden van vulkanisch gesteente waarin gasbellen in het lavavolume gevangen raken. Scoria is een donkergekleurde, meestal poreuze steen met grotere belletjes. Pume was een bijzonder licht gesteente dat veel gas bevat en vaak een witte tot lichtgrijze kleur heeft; hoewel het technisch gezien een vulkanische glasachtige oorsprong heeft, vertoont het vitamineure gelijkaardige porositeit. In het algemeen delen blaasstenen een opvallende poreuze structuur die het gewicht verlaagt en de steen bruikbaar maakt voor verschillende toepassingen.

Toepassingen van blaasstenen liggen vooral in de bouw en nabewerking. Door hun porositeit worden ze gebruikt in landschapsarchitectuur, drainage en vulmiddel. Ze hebben ook belangstelling in geologische studies vanwege hun textuur en vormingsgeschiedenis.

Geografisch komen blaasstenen voor in veel vulkanische regio’s wereldwijd, zoals de Canarische Eilanden, Sicilië, Hawaii en IJsland. Ze vormen een belangrijk zicht- en onderzoeksgegeven voor de interpretatie van vulkanische erupties en lava-uitbarstingen.

Zie ook: vesiculaire basalt, pumice, scoria.