biocompatibiliteitwordt

Biocompatibiliteitswordt is een Nederlandse term die soms als neologisme wordt gebruikt om het proces aan te duiden waarbij een materiaal of implantaat in een biologische omgeving biocompatibel wordt. De term wordt vooral in biomaterialen en medisch ontwerp gebruikt als aanduiding van de toestand waarin een product geschikt is voor toepassing in het menselijk lichaam.

Biocompatibiliteit zelf verwijst naar de mate waarin een materiaal een passende, niet-toxische en stabiele interactie met het lichaam aangaat in een specifieke toepassing. De definities zijn contextafhankelijk, aangezien een materiaal voor de ene toepassing biocompatibel kan zijn maar voor een andere toepassing minder geschikt.

Biocompatibiliteitwordt omvat meerdere fasen: snelle eiwitadsorptie op oppervlakken, celadhesie, inflammatoire respons en uiteindelijk weefselintegratie of afscherming tegen irritatie. Succes hangt af van materiaalkeuze, oppervlakte-eigenschappen zoals ruwheid en hydrophiliteit, chemische samenstelling en afbraakproducten, en omgevingsfactoren zoals steriliteit en mechanische belasting. Tijd speelt een cruciale rol, omdat langetermijnstabiliteit en interactions met weefsels bepalen of de biocompatibiliteit behouden blijft.

Beoordeling van biocompatibiliteit gebeurt via in vitro en in vivo testen. In vitro tests omvatten cytotoxiciteit (ISO 10993-5), sensitisatie (ISO 10993-10) en irritatie (ISO 10993-11). In vivo implantaatonderzoek levert aanvullende informatie over weefselreacties en integratie. Regulerende kaders, zoals de EU Medical Devices Regulation en FDA-vereisten, vragen doorgaans een gestructureerde biocompatibiliteitsbeoordeling voordat een medisch hulpmiddel op de markt wordt gebracht.