behoudsbehandeling

Behoudsbehandeling is een term uit de tandheelkunde die verwijst naar behandelstrategieën die gericht zijn op het behoud van het natuurlijke gebitselement en de omliggende weefsels, met zo min mogelijk afbraak en een optimaal langetermijn functioneren. Het doel is tanden zo lang mogelijk in hun oorspronkelijke staat te houden, complicaties te voorkomen en de levensduur van het gebit te verlengen.

De kern van behoudsbehandeling omvat vroegtijdige diagnose, risicobeoordeling en het vermijden van onnodig ingrijpen. Bij cariës ligt de nadruk op remineralisatie en preventie (fluoride, mondhygiëne, dieetadviezen) en op minder invasieve technieken zoals fissuursealants of cariësinfiltratie. Als restauratie onvermijdelijk is, wordt meestal gekozen voor conservatieve restauratieve aanpak met adhesieve materialen en, waar mogelijk, gedeeltelijke cariesverwijdering. Voorbeelden van toegepaste technieken zijn atraumatische restauratieve behandeling (ART) en micro-invasieve restauraties die de pulpa en omliggende structuren zo weinig mogelijk belasten.

Indicaties voor behoudsbehandeling omvatten vroege of niet-cavitatie cariës, milde scheur- of wrijvingstekenen, en situaties waarin behoud van tandstructuur prioriteit heeft, bijvoorbeeld bij jonge patiënten of bij personen met verhoogd behandelrisico. Het is onderdeel van de bredere trend van minimaal invasieve tandheelkunde en vereist regelmatige controles en actieve samenwerking met de patiënt.

Voordelen van behoudsbehandeling zijn onder meer behoud van natuurlijke dentitie, minder invasieve ingrepen en betere langetermijnfunctionaliteit. Uitdagingen zijn nauwkeurige diagnose, consistente opvolging en het kunnen afstemmen van de behandeling op het individuele risicoprofiel van de patiënt.