armoedeindicatoren

Armoedeindicatoren zijn statistische maatstaven die het voorkomen en de ernst van armoede en materiële deprivation in kaart brengen. Ze dienen om de omvang van armoede te meten, trends te volgen en beleidsmaatregelen te evalueren en bij te sturen.

Er bestaan verschillende typen armoedeindicatoren. Inkomstenbasisindicatoren kijken naar het inkomen van huishoudens, bijvoorbeeld absolute armoede (een vast minimuminkomen) en relatieve armoede (bijvoorbeeld een percentiel van het nationale inkomen, vaak 50 of 60 procent van het mediane inkomen). Andere indicatoren meten armoede via de inkomenskloof tussen armer wordende huishoudens en de armoedegrens. Materiële deprivatieindicatoren onderzoeken het onvermogen om basale goederen of diensten te betalen, zoals huur, verwarmingskosten of kleding. Multidimensionale armoede-indicatoren combineren meerdere dimensies zoals inkomen, noodzakelijke goederen, onderwijs en gezondheid om armoedebreedt te vatten, zoals uit het Multidimensional Poverty Index-wordt.

Data en bronnen voor armoedeindicatoren komen doorgaans uit huishoudensonderzoeken en administratieve bronnen. In Nederland worden indicatoren vaak afgeleid uit statistische enquêtes (zoals EU-SILC) en administratieve data van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS). De gebruikte definities kunnen variëren, wat vergelijking bemoeilijkt; aangevuld met equivalentie-aanpassingen voor huishoudensgrootte en samenstelling verbeteren ze de vergelijkbaarheid.

Doeleinden van armoedeindicatoren omvatten monitoring van maatschappelijke ontwikkelingen, evaluatie van beleid en onderbouwing van doelstellingen en interventies op nationaal, regionaal en lokaal niveau. Een uitdaging is de onderrapportage van verborgen armoede en de verschillende afweging tussen strengheid en realisme in definities.