ademhalingsonderbrekingen

Ademhalingsonderbrekingen zijn perioden waarin de ademhaling tijdelijk stopt of aanzienlijk verzwakt tijdens de ademhaling. Medisch worden deze episoden vaak aangeduid als apneu (een korte stop van de ademhaling) en hypopneu (een verminderde ademhaling). Bij slaapgerelateerde ademhalingsonderbrekingen komen verschillende vormen voor, met obstructieve slaapapneu (OSA) als de meest voorkomende, gevolgd door centrale slaapapneu (CSA) en gemengde varianten.

Symptomen zijn onder meer luid snurken, ademstilstanden die door een partner of huisgenoot worden opgemerkt, ochtendhoofdpijn, slaperigheid overdag, concentratieproblemen en geheugenklachten. Risicofactoren zijn obesitas, oudere leeftijd, mannelijk geslacht, roken, alcoholgebruik en bepaalde anatomische kenmerken van de luchtwegen. Onbehandelde ademhalingsonderbrekingen kunnen leiden tot verhoogde bloeddruk, hartritmestoornissen, hartfalen, beroerte en een verhoogd risico op diabetes.

Diagnose gebeurt meestal via een slaaponderzoek, zowel in een slaaplaboratorium als met thuismetingen. Hierbij worden ademhaling, zuurstofverzadiging en andere functies gemeten. De ernst wordt vaak uitgedrukt als de apneu-hypopneu-index (AHI): normaal minder dan 5 per uur; mild 5-15; matig 15-30; ernstig boven 30 ademhalingen per uur.

Behandeling richt zich op symptoomverlichting en vermindering van gezondheidsrisico’s. Leefstijlaanpassingen zoals gewichtsverlies, een regelmatig slaapritme en beperking van alcohol en roken kunnen helpen. Voor OSA zijn veelgebruikte behandelingen onder meer continu positieve luchtdruk (CPAP/BiPAP), automatische CPAP en mondgesprekkentabellen die de kaakpositie corrigeren. In sommige gevallen kunnen neus- en keelbehandelingen of chirurgische opties overwogen worden. Doel is de ademhaling tijdens de slaap te normaliseren en het risico op complicaties te verlagen.

---