adaptatiepaden

Adaptatiepaden, ook wel adaptation pathways genoemd, is een planningbenadering voor klimaatadaptatie die gericht is op langetermijnbeslissingen onder grote onzekerheid. Het doel is flexibele sequenties van adaptieve acties te ontwerpen die kunnen worden ingezet naarmate omstandigheden veranderen, zodat beleid wendbaar blijft en maladaptatie wordt voorkomen.

De methode begint met een lange termijn visie en een reeks korte termijn beslissingen. Vervolgens worden kritieke knopen (decision points) geïdentificeerd waarop een aanpassing in beleid gewenst of noodzakelijk kan zijn. Voor elke knoop worden mogelijke adaptatiemogelijkheden opgesomd. Het proces zoekt naar robuuste paden die bruikbaar blijven onder verschillende toekomstige scenario’s en onzekerheden, zoals veranderingen in zeespiegel, neerslagpatronen, waterbeschikbaarheid en socio-economische ontwikkelingen.

Naast het expliciet maken van acties, worden triggers of waarnemingspunten gedefinieerd die aangeven wanneer een volgende stap in het pad moet worden gezet. Dit resulteert in een padkaart of pathway map waarin duidelijk staat wanneer en welke aanvullende maatregelen worden genomen, afhankelijk van monitored indicators en veranderde omstandigheden.

Toepassingen van adaptatiepaden vinden plaats in sectoren zoals waterbeheer, kustbescherming, stedelijke ontwikkeling en infrastructuurplanning. De aanpak wordt vaak toegepast in combinatie met andere besluitvormingstools, zoals robuuste besluitvorming en real options, om flexibiliteit en prudentie te vergroten.

Voordelen van adaptatiepaden zijn onder meer grotere flexibiliteit, minder kans op tijdige en dure herzieningen, en betere afstemming op onzekerheden. Beperkingen omvatten de nodige data en betrokkenheid, de complexiteit van het opstellen en bijhouden van meerdere paden, en de uitdaging om duidelijke triggers te definiëren in sterk dynamische omgevingen.