accreditatiekwaliteitsnormen

Accreditatiekwaliteitsnormen zijn normen die door accreditatieorganen worden gehanteerd om de kwaliteit van het accreditatieproces zelf te beoordelen en te waarborgen. Ze definiëren wat een betrouwbaar en houdbaar accreditatiesysteem oplevert: criteria en indicatoren voor de methodologie, governance, informatievoorziening, transparantie en de besluitvorming, evenals de betrokkenheid van belanghebbenden. Doel is om consistentie en vergelijkbaarheid te waarborgen, publiek vertrouwen te vergroten en bevordering van continue verbetering mogelijk te maken.

Typische domeinen omvatten de organisatie van het accreditatieproces (onafhankelijkheid, bevoegdheden, scheiding van functies, conflicterende belangen), de methodologie (ontwikkeling van beoordelingscriteria, gebruik van bewijs, sitebezoeken, documentatie), transparantie (heldere verslaggeving, openbaarmaking van bevindingen) en implementatie van aanbevelingen (monitoring en follow-up). Normen kunnen betrekking hebben op instellingen, opleidingen of gehele instellingen en kunnen ook specifiek op programma’s of curricula gericht zijn.

Ontwikkeling en toezicht: Normen worden doorgaans ontwikkeld door nationale accreditatieorganen of samenwerkingsverbanden en stemmen vaak af met internationale raamwerken zoals de standaarden van ENQA en de vereisten voor EQAR-registratie. Ze worden periodiek herzien op basis van feedback, onderzoek en veranderingen in het hoger onderwijs en kwaliteitszorg. De naleving wordt geëvalueerd via externe evaluaties, zelfevaluaties en transparante rapportages.

Invloed en relatie: Accreditatiekwaliteitsnormen ondersteunen zowel instellingen en accreditoren als eindgebruikers zoals studenten en burgers door te zorgen voor consistentie en verantwoording. Ze dragen bij aan vergelijkbaarheid tussen instellingen en aan onderwijs- en onderzoeksverbetering door feedbackmechanismen en follow-up.