accreditatieeisen

Accreditatie-eisen zijn de criteria en normen waaraan een instelling of onderwijsprogramma moet voldoen om formeel erkend te worden door een erkende accreditatie-instelling. Het doel hiervan is de kwaliteit, veiligheid en verantwoording van aanbieders te waarborgen en het vertrouwen van studenten, patiënten en andere stakeholders te vergroten. Accreditatie wordt toegepast in verschillende sectoren, zoals hoger onderwijs, gezondheidszorg en laboratoria, en kent zowel algemene kwaliteitsprincipes als sectorgebonden eisen.

Veelvoorkomende elementen die door accrediterende instanties worden beoordeeld, zijn onder meer governance en leiderschap, een duidelijke missie en strategische doelstellingen, voldoende en gekwalificeerde staf, passende faciliteiten en veiligheid, het ontwerp van programma's met leeruitkomsten, de uitvoering van processen en dienstverlening, en de systemen voor kwaliteitszorg en evaluatie. Daarnaast wordt aandacht besteed aan documentatie, transparante verantwoording, naleving van relevante wet- en regelgeving, en aandacht voor inclusie en toegankelijkheid.

Het beoordelingsproces omvat doorgaans een fase van zelfevaluatie, de indiening van een dossier en een externe beoordeling door onafhankelijke deskundigen, vaak gevolgd door een site-bezoek. De uitkomsten variëren van geaccrediteerd, geaccrediteerd onder voorwaarden tot afgewezen, met meestal een herbeoordelings- of heraccreditatieperiode van meerdere jaren (meestal vijf tot zeven jaar).

Accreditatie fungeert als een markering van kwaliteit, met gevolgen voor toelating van studenten, samenwerking, financiering en reputatie. Het is een cyclisch proces: instellingen moeten regelmatig evalueren en bijstellen om aan de criteria te blijven voldoen. De specifieke eisen en de bevoegde accreditatieorganisaties hangen af van het sectorale domein en het land; in veel landen bestaan nationale overheden naast sectorale accrediteringsinstanties en internationale samenwerkingsverbanden.