aardingspraktijken

Aardingspraktijken verwijzen naar de ontwerp-, installatie- en onderhoudspraktijken die nodig zijn om elektrische systemen te verbinden met de aarde. Het doel is de veiligheid te vergroten door het voorkomen van elektrische schokken, het beperken van spanningsverschillen tussen metalen delen en het snel afvoeren van foutstromen naar de aarde zodat beveiligings- en uitschakelsystemen kunnen reageren.

Belangrijke componenten en concepten zijn de aardingselektrode (bijvoorbeeld stangen, platen of een aardingssysteemring), een aardingsnetwerk en de beschermingsaardingsgeleider (PE). Daarnaast is equipotential bonding nodig om metalen delen en bekledingen op hetzelfde potentiaal te brengen. In de praktijk wordt dit gekoppeld aan de hoofdverbinding in de meterkast en aan aardingen van bouwkundige elementen zoals water- en gasleidingen.

Netwerken kunnen volgens verschillende topologieën worden ingericht, waaronder TN-C-S, TT en IT. In woningen komt meestal een TN-C-S- of TT-systeem voor. De relevante normen komen uit de IEC 60364-reeks en de nationale vertaling daarvan (in Nederland onder meer NEN 1010). Deze normen stellen eisen aan aardingsweerstand, bonding, verbindingstijden en de betrouwbaarheid van het aardingssysteem.

Ontwerp en uitvoering houden rekening met bodemgesteldheid, vochtigheid en corrosie, omdat deze factoren de aardweerstand beïnvloeden. Aarding dient zodanig te worden geplaatst en verbonden dat alle relevante delen continu op hetzelfde potentiaal blijven, en PE-geleiders en aardverbindingen moeten eenvoudig inspecteerbaar en betrouwbaar zijn.

Onderhoud omvat periodieke inspecties en testen van de aardingsnetwerken en de continuïteit van verbindingen, evenals controle op corrosie en loszittende verbindingen. Bij afwijkingen worden aanvullende maatregelen genomen, zoals heraansluiten of het toevoegen van aardelektroden. Goede aardingspraktijken zijn cruciaal voor een veilige werking van beveiligingsrelais en de algehele elektrische veiligheid.