onderhoudspraktijken

Onderhoudspraktijken verwijzen naar de methoden, procedures en organisatorische maatregelen die worden toegepast om apparatuur, installaties en gebouwen in goede staat te houden, de kans op storingen te verminderen en de operationele veiligheid te waarborgen. Doel is om betrouwbaarheid, beschikbaarheid en kostenbeheersing over de levensduur van assets te verbeteren.

Veelvoorkomende praktijken zijn preventief onderhoud (regelmessige inspecties en vervanging voordat defecten optreden), voorspellend onderhoud (op basis van data en conditie-inspecties), toestand-gebaseerd onderhoud (onderhoud uitgevoerd wanneer kalibraties of sensorgegevens aangeven dat nodig), en betrouwbaarheidsgericht onderhoud (RCM). Reactief onderhoud of run-to-fail blijft soms nodig voor niet-kritieke onderdelen.

Succesvol onderhoud vereist planning en controle. Organisaties gebruiken vaak een CMMS of EAM-systeem om werkorders, inventaris, onderhoudsgeschiedenis en spare parts te beheren. Een asset register en een onderhoudsplan vormen de basis, ondersteund door normen zoals ISO 55000.

Kernmetingen zijn onder meer MTBF (mean time between failures), MTTR (mean time to repair) en onderhoudsachterstand. Strategische analyse zoals kriticiteitsbepaling en levenscycluskosten helpen prioriteren en investeren waar de meeste waarde ligt.

Bij de implementatie horen duidelijke SOP's, training van medewerkers, en continue verbetering via feedback en data-analyse. Digitalisering, sensoren en IoT leveren real-time conditie-informatie die voorspellend onderhoud mogelijk maken.

Veiligheid, gezondheid en milieu behoren tot de kernprincipes van onderhoudspraktijken. Ook duurzaamheid en energie-efficiëntie worden geïntegreerd, bijvoorbeeld door energieverspilling te verminderen en afval te minimaliseren bij onderhoudsactiviteiten.

---