Weefselinhoud

Weefselinhoud is het aandeel weefsel in een organisme of in een specifiek lichaamsgebied. Het verwijst naar de massa of het volume van de vaste weefsels die structureel en functioneel bijdragen aan de anatomie, zoals spierweefsel, botten, organen, bindweefsel en vetweefsel, en omvat dus de cellen en de extracellulaire matrix. In de context van weefselinhoud wordt vaak een onderscheid gemaakt tussen vaste weefsels en vloeistoffen zoals bloed en interstitiële vloeistof.

In vivo kan de weefselinhoud worden geschat met beeldvorming en andere methoden. Beeldvormingstechnieken zoals MRI en CT informeren door middel van signaalintensiteit en dichtheid over weefselmassa en weefselvolume. Dual-energy röntgenabsorptie (DEXA) levert scheidingen tussen vetvrije massa en vetmassa en kan zo bijdragen aan een schatting van de weefselinhoud. Bio-impedantieanalyse schat vochtgehalten en gerelateerde componenten om een benadering van de totale weefselinhoud te geven. Naderhand kunnen biochemische analyses en drooggewichtmetingen aanvullende informatie verschaffen bij ex vivo onderzoeken.

Toepassingen van kennis over weefselinhoud komen veelvuldig voor in de geneeskunde, fysiologie en voedingswetenschap. Ze is relevant voor dosimetrie bij radiotherapie, farmacokinetiek bij het modelleren van medicijndistributie, en voor het beoordelen van lichaamssamenstelling in sport en klinische setting. Factoren zoals leeftijd, geslacht, gezondheidstoestand, hydratatieniveau en lichaamsbouw beïnvloeden de weefselinhoud en de interpretatie van metingen. Het begrip blijft daarom afhankelijk van definities, meetmethoden en context.