Waterterugwinning

Waterterugwinning is het proces waarbij afvalwater wordt behandeld en teruggewonnen als bruikbaar water. Het doel is waterschaarste te verminderen en de druk op zoetwaterbronnen te verlagen. Het begrip omvat zowel niet-potabele toepassingen zoals irrigatie en industriële processen, als drinkwatertoepassingen via indirect potable reuse (IPR) of directe potable reuse (DPR).

Technisch gezien doorloopt waterterugwinning doorgaans meerdere fasen: voorbehandeling van het afvalwater, biologische en chemische zuivering om organische stoffen en nutriënten te verwijderen, en tertiaire behandelingen zoals filtratie en desinfectie. Voor hogere zuiveringsniveaus worden geavanceerde methoden toegepast, waaronder membraanfiltratie (microfiltratie, ultrafiltratie), omgekeerde osmose en geavanceerde oxidatieve processen. Natuurlijke systemen zoals rietvelden kunnen eveneens een rol spelen.

Afhankelijk van de vereiste waterkwaliteit kan teruggewonnen water voor verschillende doeleinden worden ingezet. Niet-potabele toepassingen omvatten landbouwirrigatie en koelwater voor industrie, terwijl potable toepassingen indirect of direct kunnen zijn, nadat strikte kwaliteitscontroles en regelgeving zijn gevolgd.

Voordelen zijn onder meer minder afhankelijkheid van zoetwaterbronnen, minder ecologische belasting door effluent, en een robuustere watervoorziening. Uitdagingen betreffen energiekosten, investeringen, operationele complexiteit, en maatschappelijke acceptatie, naast regelgevende eisen voor drinkwaterkwaliteit en monitoring.

Overheden en waterdiensten in meerdere landen voeren pilots en demonstratieprojecten uit om de haalbaarheid, veiligheid en maatschappelijke aanvaarding van waterterugwinning te evalueren als onderdeel van geïntegreerde watervoorziening en afvalwaterbeheer.