WEefselbeschadiging

Weefselbeschadiging is elke aantasting van de structuur en functie van cellen of weefsels door prikkels of letsel. Het kan huid, spieren, zenuwen of organen treffen en leiden tot lokaal of systeematisch functieverlies. Kleine beschadigingen kunnen reversibel zijn; ernstige schade kan littekenvorming en blijvende functieverlies veroorzaken.

Oorzaken variëren van trauma, zuurstoftekort (ischemie), infectie, toxische stoffen, warmte of kou, tot straling en auto-immuun processen. Bij beschadiging treden veranderingen op zoals membraanstijging, celzwelling, calciumtoename en ontstekingsreacties. Reversibele letsels kunnen herstellen; irreversibele letsels resulteren doorgaans in necrose of apoptose.

Typen en gevolgen: acuut letsel door direct trauma, of chronische schade door herhaalde belasting of langdurige ontsteking. Klinische tekenen zijn pijn, zwelling, roodheid en functieverlies. Langdurige schade kan leiden tot littekenweefsel of fibrose en blijvende beperking.

Diagnose gebeurt via anamnese, lichamelijk onderzoek en beeldvorming (echografie of MRI). Bloedmarkers (bijvoorbeeld CK, troponine) kunnen wijzen op spier- of hartweefselschade; bij twijfel kan weefselsinspectie of biopsie volgen.

Behandeling richt zich op oorzaak, pijn- en ontstekingsremming, en bevordering van genezing. In de acute fase: rust, koeling, compressie en elevatie waar passend; pijnstilling. Wondzorg, debriedement indien nodig, en revalidatie ondersteunen herstel. Preventie omvat beschermende maatregelen, goede trainingen en tijdige behandeling van letsels.

---