VMvirtualisering

VMvirtualisering is het proces waarbij meerdere virtuele machines (VM's) op één fysieke host kunnen draaien. Elke VM fungeert als een zelfstandige computer met eigen besturingssysteem en applicaties, terwijl ze resources deelt met andere VM's op dezelfde hardware. Door virtualisering kan de benutting van hardware worden vergroot en kunnen omgevingen sneller worden opgeschaald, getest en beheerd.

Dit gebeurt via een hypervisor, software die direct contact houdt met de hardware en de toewijzing van CPU, geheugen, opslag en netwerk regelt. Er bestaan twee hoofdtypen: Type 1 (bare-metal) hypervisors die rechtstreeks op de hardware draaien, en Type 2 (gebaseerd op een bestaand besturingssysteem). Moderne systemen gebruiken doorgaans hardware-ondersteuning zoals Intel VT-x of AMD-V en virtuele netwerken en opslag om prestaties te verbeteren.

Voorbeelden van populaire VM-virtualiseringstechnologieën zijn VMware vSphere/ESXi, Microsoft Hyper-V, KVM en Xen. Er zijn commerciële en open-source opties beschikbaar. Daarnaast wordt vaak gebruikgemaakt van standaarden zoals OVF voor het uitwisselen van VM's en van migratiefuncties zoals live-migratie waar beschikbaar.

Voordelen en toepassingen zijn onder meer serverconsolidatie, kostenbesparing, snelle provisioning van testomgevingen, isolatie tussen workloads en betere disaster recovery en schaalbaarheid in cloud-omgevingen. VM-omgevingen vergemakkelijken ook een gecontroleerde migratie van systemen tussen hardware of datacenters.

Uitdagingen en aandachtspunten omvatten mogelijke prestatie-overhead ten opzichte van fysieke systemen, beveiligings- en configuratierisico's, licentie- en supportcomplexiteit, en de vereiste voor zorgvuldig beheer, back-up en migratie-strategieën. Providers kunnen ook lock-in risico's opleveren afhankelijk van de gekozen hypervisor.