Transmissievermogen

Transmissievermogen is een term uit de elektrotechniek en telecommunicatie die de mogelijkheden beschrijft om energie of een signaal uit te zenden van een zender naar een ontvanger. Het kan verwijzen naar het daadwerkelijke uitgangsvermogen van een zender (Pt), of naar de effectieve radiatieve macht die via een antenne wordt uitgezonden (EIRP/ERP). In de praktijk gaat het dus om de hoeveelheid signalen of vermogen die een systeem in een bepaalde richting en over een bandbreedte kan leveren terwijl de kwaliteit en regelgeving in acht blijven.

In radio- en draadloze technologieën speelt transmissievermogen een cruciale rol bij de berekening van signaalsterkte en bereik. Het uitgaande vermogen, samen met de antennegain en verliezen in kabels en verbindingen, bepaalt samen met afstand, omgeving en frequentie hoeveel van het signaal bij de ontvanger aankomt. De meeste specificaties spreken dan ook over Pt en/of EIRP (uitgedrukt in watt of decibelreferentie zoals dBm of dBW). Het concept is sterk afhankelijk van regelgeving en bandplanning: autoriteiten stellen maximumtoestaan transmitievermogen vast per frequentieband om storingen en interferentie met andere systemen te beperken.

Binnen bekabelde of optische verbindingen kan transmissievermogen ook betrekking hebben op de hoeveelheid aandrukkracht die een kanaal kan dragen, waarbij in de praktijk de signaal-ruisverhouding en de modulatie het begrenzen. In deze context ligt de focus vaak op de budgettering van vermogen en optische of elektrische verliezen.

Samengevat beschrijft transmissievermogen hoe krachtig een zender of kanaal signals kan uitdragen, met aandacht voor technische mogelijkheden en regelgevende grenzen. Het begrip varieert per toepassingsgebied en moet vaak worden onderscheiden van gerelateerde begrippen zoals signaalvermogen, vermogenbudget en kanaalcapaciteit.